بوی بهشت
شهید رجب بیگی از دانشجویان پیرو خط امام که به دست منافقین به شهادت رسید ،مینویسد:
خدایا ! تومیدانی که چه میکشیم ،پنداری که چون شمع میسوزیم وذوب میشویم وآب میشویم. مااز مردن نمیهراسیم،اما میترسیم بعد از ما ایمان را سر ببرند واگر نسوزیم هم که روشنایی میرود وجای خود را دوباره به شب میسپرد،چه باید کرد؟
از یک سو باید بمانیم که شهید اینده شویم واز دیگر سو باید شهید شویم تااینده بماند. هم باید امروز شهید شویم تافردا بماند وهم باید بمانی تا فردا شهیدنشود.
عجب دردی!
چه میشد امروز شهید میشدیم وفردا زنده میشدیم تادوباره شهید شویم.
اری،یاران همه به سوی مرگ رفتند،در حالی که نگران فردا بودند.
خدایا ،نکند وارثان خون این شهیدان در راهشان گام نزنند!
نکند شیطان های کوچک با خون اینها،خان شوند!
نکندجان مایه ها برای بی مایه های دون سرمایه ی مقام شوند!
نکند زمین خونرنگ به تسخیر هواداراننیرنگ دراید!
نکند شهادت اینها پایگاه دنائت انها بشود!
نکند میوه درخت فداکاری اینان را صاحبان ریاکاری بچینند!
نکند ثمره ی جنگ یارانمان به چنگ فرنگی مسلکان افتد!
نکند خونین کفنان در غربت بمیرند تاخویش باوران غرب کام گیرند!
نکند که...! نه! نه! خدایا هرگز!
اینها که گفتم کفر است!
مگر میشود خون حسین (ع) پایمال شود؟!
مگر میشود دست عباس بر پیکر یزید بیاویزد؟!
مگر میشود علی اکبربمیرد؟!
نه، نه، هرگز!
